Forowicz plus
Szurgot
Informacje wstępne. - W styczniu
1936 roku Bohdan Forowicz „Czarny” pojął za żonę
Janinę d.d.Szurgot. Oto różne ustalenia dotyczące
„kądzieli” zebrane przez Jana Forowicza z wykorzystaniem
wielu wiadomości uzyskanych od kuzynek: Lidii, Aleksandry i Marii. Zastosowana
została pokoleniowa kolejność przedstawiania sylwetek. Pokolenie
pierwsze: Pantalejmon i Maria Szurgotowie,
następnie ich dzieci i synowe, a dalej analogicznie - wnuki i prawnuki. Obecnie
krewni ze strony Szurgotów skupiają się w Sanoku, Wołowie i Lublinie.
Initial Informations. - In January 1936 Bohdan Forowicz „the Black"
take in marriage Janina d. d. Szurgot.
Here different facts relating on the distaff side, assembled by Jan Forowicz with utilization many messages obtained from
cousins: Lidia, Aleksandra and Maria. Used generation order of profiles. Forst generation: Pantalejmon and
Maria Szurgotowie, then their children. Then
grandsons and granddaughters. At nowadays my relatives of Szurgot side, assemble in Sanok, Wołów and Lublin.
Znani członkowie rodu Szurgotów w
układzie pokoleniowym
I POKOLENIE
Samuel Szurgot
Gospodarz w Jabłonicy położonej kilka kilometrów na wschód od
Krosna. Za żonę miał panią
prawdopodobnie z okolic Ustrzyk Dolnych.
II POKOLENIE
Pantalejmon Szurgot
Urodzony w Jabłonicy
1 września 1866, zmarł w 1944. Jego żoną była Maria de domo Bryk urodzona w 1871, żyła do 1930 roku. Brykowie byli prawdopodobnie lwowianami. Pantalejmon
miał z
Marią siedmioro dzieci o imionach:
Aleksander, Emil, Maksymilian, Eugeniusz, Aleksandra, Janina (moja Mama) i Stefania - najmłodsza z nich.
Charakterologicznie Pantalejmon ukształtował
się był jako człowiek spokojny, pogodny i można rzec dostojny. Przygotowanie do
zawodu nauczycielskiego otrzymał prawdopodobnie we Lwowie. Cesarstwo
austriackie a następnie państwo polskie powierzało mu kierowanie szkołami;
ostatnią placówką była wieś Czerteż. Tam też mieszkał
z żoną po przejściu na emeryturę. Pochowany na małym przykościelnym cmentarzyku
wiejskim. Jego skromny nagrobek sąsiaduje z identycznym nagrobkiem żony Marii,
Panie świeć nad ich duszami. Drewniany budynek szkoły, którą Pantalejmon kierował już nie istnieje, ale prawie w tym
samym miejscu stoi nowszy, także niewielki obiekt szkolny.
Maria
Maria Szurgot d.d.Bryk
urodzona w 1871, żyła do 1930 roku. Żona Pantalejmona
i matka Aleksandra, Maksymiliana, Emila, Olgi, Eugeniusza, Aleksandry, Janiny i
Stefanii. Uchodziła za osobę pracowitą i zaradną. Bardzo troszczyła się o
dzieci. Pochowana na cmentarzu w Czerteżu.
Reprodukowane obok zdjęcie nosi pieczęć zaświadczającą, że wykonane zostało w
pracowni fotograficznej mieszczącej się w Pasażu Mikulasza
we Lwowie.
III POKOLENIE
Aleksander
Pierwszym synem Pantalejmona
i Marii d.d.Bryk był Aleksander (Olek). Urodzony prawdopodobnie w 1895 roku. Odbył
służbę w armii cesarza austrowęgierskiego. Po pierwszej wojnie światowej
obywatel II Rzeczpospolitej. Wykształcił się na księdza kościoła
greckokatolickiego. Miał piękny głos. Najpierw pełnił funkcje przy episkopacie
w Przemyślu, potem w którejś parafii podprzemyskiej.
Podczas II wojny światowej prowadził parafię w Jurowcach koło Sanoka, odprawiał
też msze w Dobrej Szlacheckiej. Po wojnie decyzją władz komunistycznych
przymusowo wysiedlony na wschód. Trafił do Sambora na ziemiach zawłaszczonych
przez Moskwę. Faktycznie stał się sowieckim więźniem osadzonym w obcym areszcie
domowym. Oderwany od stron rodzinnych został dodatkowo pognębiony
wpisaniem przez komunistów na listę wrogów klasowych. Praktycznie pozbawili go
możliwości uprawiania duszpasterstwa. Próbował w rzemiośle, ale nie pozwalano
mu wykonywać żadnej pracy. Był zatem bez środków do życia. Na domiar złego
prześladowały go choroby. Nie otrzymując porządnej pomocy lekarskiej
zmarł w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku w Samborze. Przeżył około 55-60
lat.
Maksymilian
Maksymilian Szurgot (Max- senior) syn Pantalejmona i Marii d.d.Bryk,
urodził się w 1897 roku. Obywatel II Rzeczpospolitej i PRL. Ukończył
seminarium nauczycielskie we Lwowie. Służył w Legionach i Wojsku Polskim II
Rzeczypospolitej. Ożenił się z Józefą d.d.Górską.
Uczył najpierw gdzieś w Galicji Zachodniej , później w
Baranowiczach (obecnie Białoruś) i w Wilnie (Litwa). Był też kierownikiem
szkoły w Filipowcach koło Wilna. Tam w 1934 roku
urodził mu się syn Maksymilian jr. Po II wojnie
światowej wysiedlony z Litwy na Dolny Śląsk, do Wołowa. Kierował tu dwiema
szkołami i zapisał się w historii miasta jako znakomity fachowiec. Z pasją,
wyszukując najróżniejsze ciekawostki, upowszechniał wiedzę o życiu zwierząt.
Śledził obyczaje pszczół. Miał też uzdolnienia plastyczne; synowa Barbara do
dzisiaj wspomina jak bez uprzedniego posługiwania się rysunkiem komponował
piękne wycinanki. Uchodził za bardzo dowcipnego. Bliscy zachowali pamięć o nim
jako osobie bardzo życzliwej i optymiście. Ostatnie miesiące życia
spędził złożony chorobą. Odszedł w 1974 roku w wieku 77 lat. Pochowany na
cmentarzu w mogile razem ze zmarłym później synem. Jego syn Max junior
i synowa Barbara wychowali Piotra Szurgota urodzonego w Wołowie w 1973
roku oraz nieco starszego brata przyrodniego, Igora Pietrzykowskiego urodzonego
w 1969. Piotr ukończył studia w zakresie resocjalizacji. Pracował w szpitalu w
Lubiążu, później jako nauczyciel kontraktowy w Brzegu Dolnym niedaleko
Wrocławia a obecnie we Wrocławiu. Igor jest przedsiębiorcą; przez kilka lat
wydawał prywatny tygodnik „Gazeta Powiatowa” w Wołowie. Obecnie prowadzi
przedsiębiorstwo reklamy bilboardowej.
Józefa (Ziuta) d.d. Górska
Józefa Szurgot (Ziuta) d.d.Górska
urodziła się w 1910 roku. Obywatelka II Rzeczpospolitej i PRL. Wywodziła się z
rodziny o tradycjach patriotycznych (w latach II wojny światowej dwaj bracia
walczyli w szeregach Armii Krajowej za co w PRL dostali wyroki
więzienia). Żona Maksymiliana (Max-seniora) poznana jako
urzędniczka na poczcie w Baranowiczach. Matka Maksymiliana (Max-juniora)
urodzonego w 1934 w Filipowcach koło Wilna. Po II
wojnie światowej przesiedlona z Wileńszczyzny do Wołowa na Dolny Śląsk została
nauczycielką. Organizatorka harcerstwa. Harcmistrz RP. Zmarła w 1982. Pochowana
na cmentarzu w Wołowie.
Emil
Emil Szurgot (Milek) syn Pantalejmona
i Marii d.d.Bryk, urodził się 24 stycznia 1901 roku.
Obywatel II Rzeczpospolitej. Wybitnie uzdolniony muzycznie i malarsko. Uczono go gry na
skrzypcach. Zachowało się kilka pięknych szkiców ołówkiem. W wyniku jakiegoś
nieszczęśliwego wypadku (niewykluczone, że w służbie wojskowej) na ostanie
dziesięć lat życia stracił możliwość w pełni samodzielnego chodzenia. Przykuty
do łóżka popadał w krótkotrwałe rozstroje nerwów wyczerpujące siły chorego.
Objawiało się to chwilowymi drgawkami i skurczami. Stan chorego komunistom nie
przeszkodził w przymusowym wysiedleniu spod Sanoka do Sambora w b.ZSRR. Faktycznie stał się sowieckim więźniem. Generalnie,
Milek do końca zachował pełną sprawność umysłową. Podobno, do ostatnich dni był
zdolny rozwiązywać najtrudniejsze rebusy. Pod warunkiem
podtrzymywania przez opiekujące się nim siostry, możliwe było czasem
wyprowadzanie go na krótkie spacery. Odszedł 18.IV.1947 roku.
Eugeniusz
Eugeniusz Szurgot
(Gienek) syn Pantalejmona i Marii d.d.Bryk,
urodzony 21 września 1905 w Czerteżu. Obywatel II
Rzeczpospolitej. W latach 1928-1930 służył w kawalerii w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, 2 
szwadron. Ożenił się z Zofią (Zonią) d.d.Dobrzańska, urodzoną 11 kwietnia 1903 roku w Dobrej
Szlacheckiej. W małżeństwie tym urodziły się trzy córki: 23 października 1937
roku Lidia (po mężu Filip), 14 września 1939 Aleksandra (po mężu
Bartosiewicz) i 8 grudnia 1940 Maria (po mężu Cembała).
Maturę zdawał we Lwowie w trybie eksternistycznym. W 1936
uzyskał dyplom w „eksportówce” czyli Państwowej
Szkole Ekonomiczno-Handlowej we Lwowie. Uczył w Dobrej Szlacheckiej. Zginął 3
maja 1945 na morzu, w Zatoce Lubeckiej w okolicach Hamburga jako ofiara niemieckich
zbrodni faszystowskich. Nazwisko Eugeniusz Szurgot uwiecznione zostało na
brązowej płycie Pomnika Poległych Sanoczan usytuowanego w centralnej części
cmentarza miejskiego.
W końcowym okresie niemieckiej okupacji Polski wuj
Eugeniusz otrzymał z Gestapo wezwanie. Wierzył, że – zgodnie z tekstem wezwania
- ma tam „złożyć jakieś wyjaśnienia”. Poszedł i więcej go rodzina nie widziała.
Został aresztowany. Wkrótce potem wywieziono go najpierw do obozu w Pustkowie
koło Dębicy a później do Auschwitz. Wiadomo, że w końcu przez obóz przejściowy
w Pruszkowie koło Warszawy trafił do Neuengame koło
Hamburga. Tam w niemieckiej fabryce pracował niewolniczo. W przededniu
kapitulacji Niemiec hitlerowcy wpadli na iście szatański pomysł wymordowania pozostałych
więźniów. Zdając sobie sprawę z wielkiej aktywności alianckiego lotnictwa w tym
rejonie zmagań wojennych, załadowali tysiące więźniów na statki, które
niezwłocznie wysłali na otwarte morze. Wuj był na statku „Cap Arcona”. 3 maja, na trzy dni przed kapitulacją Niemiec, w
Zatoce Lubeckiej konwój został zbombardowany przez samoloty brytyjskie.
Okoliczności tych wydarzeń opisali w książkach B.Suchowiak
„Neuengamme” i E.F.Burian
„Rozbitkowie z Cap Arcony”. Wujek zginął. Osierocił żonę i trzy
córki, które zaznały potem wiele lat ciężkiej biedy. Podobnie jak ciocia Zonia
okazały się jednak bardzo dzielne.
Po latach w Sanoku ujawniono nazwisko donosiciela,
niejakiego Słowika z okolic Mrzygłodu, który coś tam na wujcia wymyślił i
Niemcom wychlapał. Po tym i być może innych podłych czynach tego samego
rodzaju, niegodziwiec żył w hańbie.
Zofia (Zonia)
Zofia Szurgot (Zonia) d.d.Górska,
przez matkę wywodzącą się z domu Demkowiczów-Dobrzańskich
spokrewniona z rodziną majora Dobrzańskiego „Hubala”, urodzona 11 kwietnia 1903
roku w Dobrej Szlacheckiej. Żona Eugieniusza zamordowanego przez Niemców w ostatnim dniu II
wojny światowej. Na domiar nieszczęść przeżytych za okupacji, donosiciel
sprawca tragedii męża Eugeniusza spowodował też, że Niemcy ją także zabrali do
aresztu. Przez dwa tygodnie, codziennie była przesłuchiwana. Ponieważ jednak
wobec śledczych przyjęła taktykę stałego powtarzania zeznań bezwartościowych
udało się o tyle, że została z aresztu wypuszczona.
Ze związku Eugeniusza i Zofii urodziły się: 23 października
1937 roku Lidia, 14 września 1939 Aleksandra i 8 grudnia 1940
Maria. Zofia była instruktorką kroju i szycia a także uczyła haftu. Była
oczytana, interesowała się zarówno modą jak innymi dziedzinami życia na
przykład problematyką polityczną. Robiła najlepsze pierożki z ziemniakami (tajemnicę
ciasta miękkiego bo bez dodatku jajek, przekazała jednej z córek) i nalewki o
smaku cytrynowym. W pamięci naszej zapisała się jako kobieta „z klasą”,
do ostatnich dni trzymała się prosto, miała świetną figurę, ubierała się
skromnie ale szykownie. Córkom pomagała ile mogła, by zdobyły zawód, założyły
rodziny. Można powiedzieć, sierocy los żadnej z nich nie złamał. Odwrotnie,
może nawet dodawał sił do pokonywania trudów. Do ostatnich dni Zonia
prowadziła interesujące dzienniki z opisem różnych wydarzeń życia rodziny. Żyła
do 8 marca 1990 roku. Pochowana na cmentarzu w Sanoku w grobie o kilkadziesiąt
metrów oddalonym od Pomnika Poległych Sanoczan i zamieszczonej tam tablicy z
imieniem i nazwiskiem męża.
Olga (Ola)
Olga Szurgot (Ola) córka Pantalejmona i Marii d.d.Bryk, urodziła się 19 marca 1903. Obywatelka II
Rzeczpospolitej. Pracowała w różnych miejscowościach jako nauczycielka, między
innymi w szkole w Olchowcach i w latach 1929-41 w Dobrej Szlacheckiej, gdzie
pod koniec była kierowniczką szkoły. Mówiono o niej: inteligentna i
taktowna. Pięknie śpiewała. Z fotografii umieszczonej w jednym z albumów
rodzinnych wynika, że w 1932 roku ukończyła kurs reżyserski. W styczniu 1936
roku była prawdopodobnie organizatorką uroczystości weselnych Bohdana i Janiny Forowiczów. Po drugiej wojnie światowej decyzją komunistów
wygnana z własnej ziemi. Wraz z siostrą Stefanią i dwoma braćmi, Aleksandrem i
Emilem wysiedlona do Sambora (b. ZSRR). Faktycznie stała się sowieckim więźniem
osadzonym w obcym areszcie domowym. Tam, w bardzo ciężkich warunkach, żyła do
18 grudnia 1968.
Janina (Jancia)
Janina Forowicz d.d.Szurgot, córka Pantalejmona i
Marii d.d.Bryk, urodziła się 16 maja 1909 roku
w Czerteżu, powiat Sanok, województwo lwowskie.
Obywatelka II Rzeczpospolitej i PRL. Zawód nauczycielski uzyskała w II
Państwowym Seminarium Nauczycielskim Żeńskim we Lwowie.
Dyplom nauczyciela szkół podstawowych publicznych i
prywatnych wydano 20 czerwca 1933 roku. Praktykowała we Lwowie i w
Tarnopolu. Po wyjściu za mąż już więcej nigdy w szkole nie uczyła. Ślub z
Bohdanem Forowiczem „Czarnym” odbył się w Dobrej
Szlacheckiej 9 stycznia 1936 roku. W marcu 1939 roku we Lwowie urodziła Jana Forowicza. Względy zdrowotne nie pozwoliły jej mieć więcej
dzieci. Mieszkała we Lwowie, w Sanoku, Mielcu i Rzeszowie.
Janina była osobą o wesołym usposobieniu, bardzo
życzliwą ludziom. Dużo czytała. W latach przed II wojną światową wraz z mężem
jeździli w góry uprawiać sport narciarski. Na tych nartach uległa kiedyś
kontuzji, której skutki miały się odezwać po latach. Jako czterdziestoletnia
kobieta przeszła w krakowskiej klinice na ul.M.Kopernika
operację usztywnienia dwóch czy trzech kręgów. Nie ominęły ją też inne choroby.
Życie zakończyła w szpitalu rzeszowskim przy ul.F.Szopena
o godz.22 14 stycznia 1960. Pochowana wraz z mężem na rzeszowskim
cmentarzu Stare Pobitno.
Stefania (Stefcia)
Stefania Szurdak d.d.Szurgot, córka Pantalejmona i
Marii d.d.Bryk, urodziła się 11 października 1911 w Czerteżu. Była ich najmłodszym dzieckiem. Obywatelka II
Rzeczpospolitej. Po II wojnie światowej przez władze komunistyczne przymusowo
wysiedlona do Sambora w b.ZSRR. Faktycznie
stała się sowieckim więźniem osadzonym w areszcie domowym na obczyźnie. W
Samborze wyszła jeszcze za mąż, jednak zmarła bezpotomnie. Życie zakończyła w
latach siedemdziesiątych. Władza moskiewska ograniczała jej kontakty z
Polską. Sztuczną granicę stworzono, aby dzieliła; w tym przypadku separowała
kochające się rodzeństwo. Podobnie jak Olę, jej starszą siostrę, Stefę
obarczono ciężką pracą fizyczną. Źle się odżywiały, doszło do
wyniszczenia zdrowia.
IV POKOLENIE
Maksymilian
Maksymilian Szurgot (Max - junior) syn Maksymiliana i
Józefy urodzony w 1934 roku w Filipowcach na
Wileńszczyźnie. Po II wojnie światowej wraz z rodzicami trafił na Dolny Śląsk
do Wołowa. Pracował jako nauczyciel - wychowawca młodzieży internatowej. Ożenił
się z Barbarą d.d. Pietrzykowska. Małżeństwo to
wychowało Piotra Szurgota urodzonego w Wołowie w 1973 roku oraz nieco
starszego brata przyrodniego, Igora Pietrzykowskiego urodzonego w 1969.
Maksymilian zmarł 14 grudnia 1995, pochowany obok swego ojca w Wołowie.
Lidia
Lidia Filip d.d.Szurgot córka córka
Eugeniusza i Zofii d.d.Górskiej , urodzona 23
października 1937 roku w Dobrej Szlacheckiej.Ukończyła
Studium Nauczycielskie w specjalności polonistyka. Uzyskała następnie
wykształcenie wyższe zawodowe. Podnosiła też kwalifikacje za granicą. Uczyła w
Łodzinie, Sanoku i kierowała szkołą podstawową w Płowcach. Wyszła za mąż
za Jana Filipa, nauczyciela o specjalności matematycznej, urodzonego w 1932
roku w Łodzinie, człowieka dzielnego, skoro własnymi rękoma potrafił wymurować
ich dom w Sanoku. Mają dwoje dzieci, Marka urodzonego w 1961 roku i Ninę
– 21 kwietnia 1965, które pozakładały szczęśliwe rodziny. Marek i Nina
wykładają matematykę. Lidia, mimo słabego zdrowia pomaga rodzinie
jak umie. Kontynuuje też dzienniki swojej matki Zoni.
Jan Włodzimierz
Jan Włodzimierz Forowicz, syn Bohdana „Czarnego”
i Janiny d.d.Szurgot, urodzony w 1939 we Lwowie. Ma
wykształcenie politechniczne. Całe życie zawodowe spędził na dziennikarzeniu, początkowo w prasie studenckiej, potem naukowo-technicznej
a następnie codzienniej. Przez kilkanaście lat był
komentatorem w dzienniku „Rzeczpospolita” i szefem klubu sprawozdawców
parlamentarnych. Był też dyrektorem-redaktorem naczelnym w agencji PAI-Press, redaktorem
naczelnym wznawianego miesięcznika „Polska” i redaktorem naczelnym-dyrektorem
Wydawnictwa PAI „Interpress”. Ojciec Piotra, Rocha i Lecha.
Ostatnio mieszka w Warszawie.
Aleksandra
(Siania)
Aleksandra Bartosiewicz (Siania) d.d. Szurgot, córka Eugeniusza i Zofii urodzona 14 września
1939. Ukończyła studia na filologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. Jest
rusycystką z 40-letnim stażem w zawodzie nauczycielskim. Przez ostatnich 25 lat
była wykładowcą w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jest
autorką kilku podręczników do nauki języka rosyjskiego dla studentów ekonomii i
politologii. Wyszła za mąż za Andrzeja Bartosiewicza urodzonego 30 października
1940, inżyniera. Mają troje dzieci. Jacek urodzony w 1963 roku jest
lekarzem - ginekologiem a także nauczycielem akademickim w Klinice AM w
Lublinie. Ewa – urodzona w 1965, (po mężu nazwisko Kowalska) ukończyła
filologię angielską, uczy w szkole w Osiecku wojew. Mazowieckie. Piotr urodzony
w lipcu 1976 ukończył Wydział Politologii (specjalność stosunki międzynarodowe)
na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej gdzie następnie zrobił doktorat. Od
2004 do 2010 roku wykładał na Uniwersytecie w Rzeszowie i w innych wyższych
uczelniach.
Maria (Marysia)
Maria Cembałowa d.d. Szurgot córka Eugeniusza i Zofii urodzona 8 grudnia
1940. Ukończyła chemię na Politechnice Rzeszowskiej. Długie lata przepracowała
jako kierowniczka laboratorium analitycznego w sanockiej Rejonowej Przychodni
Lekarskiej Polskich Kolei Państwowych. Wyszła za mąż za Adama Cembałę, inżyniera i zamiłowanego pszczelarza.
Owdowiała 31 stycznia 2005 roku. Z małżeństwa jest troje dzieci: Alina
urodzona 9 marca 1965 roku, Szczepan – 25 grudnia 1968 i Grzegorz – 21 sierpnia
1970, wszyscy przyszli na świat w
Sanoku. Alinka wykształciła się w Lublinie na germanistkę, wyszła za mąż
za Fritza Hofmanna, przedsiębiorcę i mieszka z nim w Austrii, mają
córeczkę. Szczepan ukończył w Rzeszowie Wyższą Szkołę Informatyki i
Zarządzania. Pracuje w informatyce bankowej w Sanoku, ożenił się z Jolą d.d.Panek, mają córeczkę Sylwię. Szczepan zdecydował
się na zmianę nazwiska – jest teraz Panek. Grzesio zdobył w Krakowie
wykształcenie muzyczne w specjalności akordeonu, mieszka w Chicago, ożenił się
z Moniką, mają córeczkę i synka.
Barbara
Barbara Szurgot d.d. Pietrzykowska urodzona 8
stycznia 1946 w Tomaszowie Mazowieckim. Żona Maksymiliana (Maxa-juniora). Ukończyła Filologię Polską na Uniwersytecie
Wrocławskim. Nauczycielka i autorka cyklu skryptów „Repetytorium z języka
polskiego” uwzględniających dzieła literatury od najdawniejszych do XX-lecia międzywojennego. Matka Igora Pietrzykowskiego
urodzonego w 1969 i Piotra
Szurgota urodzonego w Wołowie w 1973. Piotr ukończył studia w zakresie
resocjalizacji i teraz pracuje jako nauczyciel kontraktowy. Igor ukończył
Akademię Wychowania Fizycznego na wydziale rehabilitacji ruchowej. Był wydawcą
i redaktorem prywatnego tygodnika „Gazeta Powiatowa” w Wołowie, prowadzi także
firmę bilboardową. Przebywając na emeryturze
Barbara podejmowała półetatową pracę w nauczycielskim ośrodku metodycznym.
Udzielała też korepetycji. Zmarła po długiej i ciężkiej chorobie 11 lipca 2009.
V POKOLENIE
Piotr
Piotr Szurgot syn Maksymiliana (Max-juniora) i Barbary d.d.
Pietrzykowskiej. Urodzony w 1973 roku w Wołowie. Żonaty z Justyną d.d. Węgiel. Mieszkają w Wołowie. Ukończył studia w
zakresie resocjalizacji na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze.
Najpierw pracował z pacjentami w szpitalu w Lubiążu. Był nauczycielem
kontraktowym w Brzegu Dolnym niedaleko Wrocławia. Od września 2006 pracuje z
młodzieżą we Wrocławiu. Wobec kilku podopiecznych w Wołowie pełni też funkcje
kuratora sądowego. Na tym tle był zresztą bohaterem tekstu w
"Rzeczpospolitej" (11 stycznia 2006, „żółte kartki”). Kontynuując
podnoszenie kwalifikacji zawodowych ukończył w lutym 2006 studium podyplomowe
socjoterapii.
Justyna
Justyna Szurgot d.d.
Węgiel córka Kazimierza i Haliny urodzona 1 kwietnia 1979 roku w Środzie
Śląskiej. Jej korzenie tkwią w środowiskach górali z Zawoi, wielkiej wsi
w okolicach Makowa Podhalańskiego. Nauczycielka w Brzegu Dolnym. Studiuje na
kierunku Pedagogika w Dolnośląskiej Szkole Wyższej Edukacji. 18 Lutego
2006 w Wołowie wstąpiła w związek małżeński z Piotrem Szurgotem.
Mieszkają w Wołowie.
VI POKOLENIE
Natalia
Natalia Szurgot urodzona w lipcu 2007 roku w Trzebnicy,
córka Piotra i Justyny Szurgotów. Ochrzczona 9 września 2007 w kościele pw. Św.Wawrzyńca.
Maksymilian
Maksymilian Szurgot
syn Piotra i Justyny. Urodzony w sierpniu 2012 w Środzie Śląskiej, syn Piotra i
Justyny Szurgotów.
Zebrał: Jan Forowicz,
listopad, 2012 rok
00-950 Warszawa, skr.p.473
Z powrotem na stronę główną /
Back